نفیر دل

می خوام ابرارو ببینم      

                  می خوام اون بالا بشینم                      

بی تو زمین جای پای من نیست 

                  این همه غم و فراق لاق من نیست               

تو که رفتی دل من پژمرد   

                   هر چه فریاد کرد خفت و دل من مرد          

رسید نفیر دل من تا هفت آسمان

              نیست کلبه ی این دل بی تو هیچ امان               

رفت و جدا شد این دل از دل

                  ماند تنها خاطرش ز پیش دل                      

بست چشمش را به حال و روزم 

                    نمیدانم چه بود و چه هست در وجودم  

دوست نارفیق من بگسست ز پیشم

                  گفت طبیعت این است دوست رود ز پیشت

ندارد هیچ فایده داد وفریاد     

                     حال دانم چه کرد شیرین با فرهاد

آری قانعیم به دایره قسمت 

                   لیک خود گو این بوده چاره ی قسمت؟

 خاطرمان باشد شاید سالها بعد

در گذر جاده ها بی تفاوت از کنار هم بگذریم

 وبگوییم این غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود..