شب آخر

میگن خدافظی برا بعضیا درد داره ...

برا بعضیا مهم نیس...

برا بعضیا ی سلام دوباره س ....

و برا بعضیا ی کمی ناراحت کننده اس...و و و..

برا من درد داره...از امروز دیگه به این دنیای مجازی نمیام...

دنیایی که با دنیای واقعی ام فرق داشت اونطوری بود که خودم میخواستم...

اما.........

یکی از دوسام ادرس وبم رو داره شاید بیاد مطلب بذاره....

نگاهای مهربونتون رو ازش دریغ نکنین....

                              بی تو تنهاییم را پک میزنم...

                              تا ریه هایم زندگی را کم بیاورد

                              وشرعی ترین خودکشی را تجربه کنم......

چند وقت است برایت مینویسم...و تو میخوانی

وگاهی تو مینویسی و من میخوانم...

دوست مجازی من...

این  روزها درد دلهایمان را به زبان نمی آوریم....

تایپ می کنیم.......

مانده ام اگر این دنیای مجازی نبود ....روی دیوار احساس چه کسی مینوشتیم...

نامت زیباست اماافسوس مجازی هستی....

پشت هر یک از این نوشته ها یک نفر نشسته....میخواند...فکر می کند...

گاهی هم گریه می کند....یا میخندد....

برای چند دیقه هم که باشد از دنیای واقعی مرخصی میگیری...

مینشینی برای خودت.....

گاهی هم شب و روز میچرخی در این دنیای رمز دار...ولی میدانم...

قدر تمام لبخند هایت تنها هستی .....

اگر همدمی بود که مجازی نمیشدی ....دوست مجازی من...

گاهی آنقدر بیخود میشویم بین یک دنیا دروغ و اعتقاد...

فراموش می کنیم خودمان را...دور میزنیم  منطق و باورهایمان را....

میخندیم/گاهی هم دروغ میگویم....نمیدانم...

شاید این معجزه مجازی بودنت باشد...

دوست مجازی من بودنت را قدر میدام....

پیش خود میگفتم:اگر روزی برسدتورا نبینم زندگی برایم بی معنی

خواهد شد....

اما با ندیدنت، نه مردم و نه طعم زندگی ام عوض شد...

بارها در خلوت از افریدگارم پرسیده ام :که خداوندا تو چطور موجودی افریدی

که به جز خود چیزی نمیبیند...

اره!من با تمام وجودم تورا میپرستیدمت.اما تو انقدر خودخواه بودی که حتی

حاضرنشدی صدای قلبم را بشنوی...

کاش انقدر به تو وابسته نمیشدم بارها از تو پیش خدا گلایه کردم وتمام

غم های انباشته شده دلم را باقطرات اشک از دلم پاک میکردم.

نامهربان! ان لحظه بود که تورا با تمام وجود میخواستم...

اما نبودی تا اشکهایم را پاک کنی.... اما حالا من ان مهربان گذشته نیستم

دلم مثل دل تو چون کوهی از سنگ شده...

شاید باور نکنی که قلب من چنان از سنگ شده که رو به خدا می ایستم

و برای اولین بار قلب سنگی ات را نفرین میکنم.....

اما من میگم تنهام گذاشت ولی حالم خوبه،فقط گذشته ام درد میکنه...

یا میگم بهتره بجای دار زدن خاطرات کسی که باهاش بودی،تجربه رو مفت نخریم که

بعدش پشیمونی رو به بهای سنگین تری بخریم...

همش از خدای خودم میخوام که هیچ تنهایی رو تنها نذاره که به هر بی لیاقت و

بی سروپایی بگه عشقم........

                                               و میگفت:

                                        چرا با خود چنین کردی

                                 ولی افسوس زخم بزرگ دلم را ندید

                                               تا بگوید:

                                        چرا با تو چنین کردم.....

       شجاعت میخواهد

                 وفادار احساسی باشی

                                            که میدانی 

                                                   شکست میدهد

                                                            روزی نفسهای تورا....

   دوستت دارم هایت را باورمیکنم...

   درست مثل امضای اخرنامه هایت

   که میگویی خون است

   ولی طعم اب انار میدهد....

                                  تنم خسته...

                                           رهم خسته...

                                                     دلم در اوج تنهایی

        زتنها بودنم ای دل خلاصی نیست باورکن...

       رهایی را نمیبینم زدست دیو تنهایی...

وسکوت لحظه هایش باتنهایی ام گره خورده...

خود را در میان این سکوت وسیاهی گم کرده ام

                  وصدای تو...

طلوع خورشید است برای سکوت سیاه من...

چشم به کوچه ای سوت وکور میدوزم

به همان کوچه ی بی روح

تا شاید دوباره تورا دیدم....

من از غرش تنهاییم دلگیر میشوم

تمامی دانسته هایم را در خمره ای از نادانی ام پیمانه میکنم

   مرا تنهانگذار،

من از لالایی مرگی که دست وپایم را میگیرد میترسم

از ان باد سرد پاییزی...

    از ان کوچه ی متروک...

        از یخ زدگی استخوانهایم در شب یلدا...

               از ذوب شدن حرفهایم در چله ی تابستان میترسم...

من از تمامی هراسها میترسم

مرا تنها نگذار....

که دست دادن معنی رفاقت نیست...

عشق ورزیدن ضمانت تنها شدن نیست...

و بوسیدن قول ماندن نیست...

پس دل به کسی نبند

چون این دنیا اینقدر کوچیکه

که توش دو تا دل کنار هم جا نمیشه...

اگر هم دل بستی

هیچوقت ازش جدا نشو

چون این دنیا اینقدر بزرگه

که دیگه پیداش نمیکنی...

   خیالت از زمین راحت،که حتی روزروشن نیست...

       کسی اینجا نمیبینه که دنیا زیر چشماته...

یه عمره یادمون رفته زمین داره مکافاته...

   فراموشم شده گاهی که این پایین چه ها کردم...

      که روزی بایداز اینجا بازم پیش تو برگردم...

خدایا!وقت برگشتن یه کم با من مدارا کن...

  شنیدم گرمه اغوشت،اگه میشه منم جا کن...

       کوه ها باقله ها زندگی پیدا میکنند

   و اما انسان،همه انسانها........

                      با عشق....

پس بار خدایا بر من رحم کن

بر من که ناتوانم رحم کن

باشد که خانه ای نداشته باشم

باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم

باشد که حتی دست وپایی نداشته باشم

اما نباشد،هرگزنباشد...

که در دلم عشق نباشد

             هرگز نباشد...

                             

سل سل سلوووووووووووووم!!! 

  مدتی نبودم چون مشغول درسام بودم،دیگه دانشگام تموم شد خیلی واسم سخته بهترین روزای زندگیم رو توی دانشگاه خونه مجردیمون کنار دوستام گذروندم.....خیلی شبا وروزای خوبی داشتیم هراتفاق خاصی که برامون افتاد چه خوب چه بد همه رو روی یه کاغذ مینوشتیم میزدیم رو دیوار،

ازشبی که برف بارید تاشب اخرمون که بستنی خورون بود وشیرینی(نوش جونموووووون!!!!)...

نمیدونم چطوری الان دوراز اون روزاباشم وتحمل کنم یعنی میشه دوباره تکرار بشن؟؟؟

راستی تیکه کلامهای باحالی هم داشتیم!

س:حقیقته یه له هزار خراو بدتره....!!!

و:یکی میمرد ز درد بی نوایی،یکی میگفت خانوم......!!!

ا:بومه نذر او چویله شرین و ریو  هزارم...!!!

م:کوره بچو موووووورن....!!!

ب:رفت(باران شدید)...!!!

ب۲:شاهزاده ی خر سوار روزی خواهد امد....!!!

م۲:تفه چشته.....!!!

حتی واسه همدیگه اسم میذاشتیم،کاش دیرتر تموم میشد...چه همسایه های باحالی داشتیم،بخصوص بچه های بالا.....!!!حرف زیاده اماافسوس که تو کلمات نمیگنجن....

                    اخرین حرف بچه ها...

                             تکرار غریبانه ی روزهایمان چگونه گذشت...

            ای تقدیر....

 وقتی میگویی تقصیر خودت بود......

خواست بچینه تاج سرو،

تیزی تیغها رو که دید،عقلش بهش گفت که نرو...

گل به خارگفت که چرا نمیشی از من تو جدا؟؟

برو میخوام تنها باشم توخیلی زشتی بخدا...

یه صبح سرد خیلی زود،بوته ی خار اونجانبود

باهمه ی عشقی که داشت،بادلی که شکسته بود....

چشم های گل یه وقتی ذید که دستی اونو از شاخه چید

نگاه گل هرجا که گشت بوته ی خاری رو ندید.....

خانه ام کو؟خانه ات کو؟ان دل دیوانه ات کو؟روزهای کودکی کو؟فصل خوب سادگی کو؟

یادت اید روزباران،گردش یک روزدیرین؟پس چه شد؟دیگرکجارفت؟خاطرات خوب ورنگین!

درپس ان کوی بن بست،دردل تو،ارزوهست؟

کودک خوشحال دیروز،غرق در غمهای امروز!

یادباران رفته از یاد،ارزوها رفته بر باد!

باز باران،بازباران..........